یک بله گفتن

آیت‌الله حاج‌آقا مرتضی تهرانی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه: از سیدبن‌طاووس رضوان‌الله‌تعالی‌علیه نقل شده است: «هنگامی که قبل از وجود جسمانی این عالم طبیعت، روحم از سوی حق‌تعالی مورد سؤال قرار گرفته است که «آیا من خالق و مربی شما هستم یا نه؟» من کیفیت «بَلی» گفتن خودم را در آن جهان به یاد دارم». این حرف را کسی گفته است که اصلاً در مورد او علماء نمی‌توانند سخنی بگویند. فرموده است: من کیفیت «بَلی» گفتنِ خود را به یاد دارم که چطور گفتم «بلی».

✅ چند ماه پیش عرض کردم که اگر یک مربّی ما را صدا زد، هر یک لحظه‌ای که ما زودتر جواب بدهیم، به مقدار آن یک لحظه، در تربیت و رشد معنوی جلوتر هستیم. هر یک لحظه. منظورم از لحظه هم کمتر از ثانیه است. آنچه که معروف است و همه عُلما نوشته‌اند این است که در آن عالَمی که ما یادمان نیست (ما از این عالم هم خیلی چیزی به یاد نداریم و در محفوظات‌ ما وجود ندارد) که حق‌تعالی می‌فرماید: «أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ» آیا من مربی شما نیستم؟ رب شما نیستم؟ سیدبن‌طاووس رضوان‌الله‌تعالی‌علیه فرموده من یادم هست که چه‌طور گفتم «بَلَی».

✅ بعضی‌ از اهل معنا و صفای روح هم در اشعارشان این نکته لطیف را آورده‌اند. مقید هستم که مجمل بگویم و الفاظی را هم که از آنها استفاده می‌کنم، الفاظی است که امکان سوءاستفاده از آن برای کسی نیست.

✅ چند سال قبل، به جوانی گفتم که اگر پدرت شما را صدا کرد، هر لحظه‌ای که شما زودتر پاسخ بدهی، به همان مقدار در معنویت جلوتر هستی از فرزند دیگر، که دیر پاسخ می‌دهد یا دیر می‌گوید: بله، یا نمی‌گوید بله.

✅ به قدری حساب حرکت معنوی در این جهان دقیق است که اگر انسان توجه به این نکته داشته باشد، تعجب نمی‌کند که چرا بعضی‌ها بهتر هستند؛ بعضی‌ها بدتر.
بعضی‌ها روح‌شان لطیف است؛ بعضی‌ها روح‌شان خشن است.
بعضی‌ها اخلاق‌شان جاذبه دارد؛ بعضی‌ها ندارد.

✅ اینها همه‌اش حساب دارد.